Wat vind ik het fantastisch dat ik de buiten- en fietsmicrobe door heb kunnen geven aan mijn zoontje. Je laten leiden door de wind, cruisen en in het terugkeren de tegenwind trotseren. Fedde en ik fietsten vandaag best een heel eind. Onderweg naar huis gaf hij een paar keer aan dat hij moe was maar liet zich niet kennen, nog een spurtje bij dus. We passeerden aan het park waar hij overlaatst een kamp maakte en wou nog even in de bomen klimmen. Ik vond dat zeker ok maar zei hem wel dat we erna nog 5 km moesten fietsen en we best niet te lang bleven hangen. Hij vond dat ok. Toen we gingen vertrekken, wou hij nog eens de bergjes op met zijn mountainbike. Buiten zijn en ervan profiteren is fijn maar dit vond ik even teveel en zei ook duidelijk nee omdat het al laat werd en we dat eind met tegenwind nog terug moesten. Fedde begon te huilen en te zeggen dat hij nooit meer mee ging gaan met mij. Heel veel huilen... Hij fietste wel mee. Mensen kijken onderweg maar ontgoocheling en verdriet mag er zeker zijn. Ik zeg wel dat huilen er nu wel niet voor zal zorgen dat we terugkeren. Blijven huilen... 'Wat zou jou kunnen helpen/troosten om minder verdrietig te zijn?', vraag ik. Buiten terugkeren naar de bergjes natuurlijk... Hij zegt even tv kijken als we thuiskomen. Mooi dat hij dit al kan aangeven op zo'n jonge leeftijd. Een huilend kindje is niet zo fijn maar het is een persoontje net zoals wij. Alleen gaan wij niet huilen als we iets niet krijgen maar leerden we reeds andere uitingsvormen aan. Aan ons om kinderen hierin te begeleiden. Niet afleiden, niet afblokken maar manieren aanreiken om minder overdonderd te worden door al dat verdriet. De fietsrit sloten we af al lachend en deugddoend. Nadien in de zetel praatten we nog even na en zegt Fedde: 'Ah ja, een knuffel en kusje konden ook nog om mij te troosten.' Hoe zalig is dit?!
Sofie
Comentarios