Ik sta in de keuken en hoor precies een blad papier de keuken binnenwaaien. Ik kijk maar zie niets. Fedde zit op zijn kamer. En dan een stemmetje die roept. Of ik even kan komen. Ik zie Fedde zitten in een hoekje en hij zegt: 'Hier ben ik!'.
Wat later, na het eten, zegt Fedde dat hij daarnet eigenlijk boos geworden was. Boos omdat zijn bouwwerk instortte. Zag je het blaadje niet dat ik naar je gooide toen je in de keuken stond? Ah, ik dacht al dat ik iets hoorde... Maar toen je niet kwam, heb ik je geroepen. Wat op het blaadje stond? Een mannetje met een boos gezicht. Met dit blaadje wou hij me even lokken om erover te praten. Nadat zijn werk was ingestort, is hij beginnen tekenen.
Hoe mooi is het dat je tools aanreikt aan je kind om die boosheid alle ruimte te geven om te laten zijn. En te luisteren naar wat dit gevoel nu nodig heeft. Hier was het een tekening, een babbel,...
Als mama vind ik het belangrijk dat ik voor mezelf zorg. Soms gaat dit wel eens gepaard met schuld (het stemmetje dat me zegt of ik niet beter zou verder doen...) maar het maakt me wijzer. En dit verwoorden, inspireert anderen. Niet belerend maar op een manier die natuurlijk aanvoelt. En zie hoe mijn zoontje hier de vruchten van plukt. Het raakt me. Trots op mijn kereltje!
Sofie