Ik heb het de laatste tijd al vaak gehoord ‘Ons leven staat on hold’. Het is waar dat de coronacrisis ons leven flink beïnvloedt en ons een aantal beperkingen oplegt. En daar zijn we niet aan gewend.
Op het nieuws hoorde ik een betoger in Oostenrijk roepen ‘het is toch absolute waanzin die corona dictatuur!’ We zijn gewoon geworden dat onze behoeften en verlangens onmiddellijk moeten voldaan worden. Als we denken dat we honger krijgen, kunnen we iets uit de kast halen om te eten, als we aan iets denken wat we nodig zouden hebben, dan kunnen we het online bestellen. Als we ons vervelen, kijken we nog een aflevering van een serie. We zijn het verleerd om geduld te oefenen.
Geduld schijnt een nutteloze houding in ons drukke leven, geduld staat nu eenmaal niet op de bucket list.
Nochtans is geduld een nobele eigenschap. Ook voor kinderen is geduld een belangrijke vaardigheid. Kleuters kunnen leren niet op alle prikkels direct te reageren. Door gerichte feedback vanuit de omgeving ontwikkelt de impulscontrole zich. Dat zorgt dat kinderen steeds beter in staat zijn om te kiezen voor een gedrag dat niet alleen beter past bij de sociale regels, maar ook bij hun innerlijke waarden.
Geduld is niet zomaar een daad van wilskracht, het verstand dat wint tegen de impulsen. Belichaamd geduld is anders van aard. Het is geen gevecht.
Geduld is een vorm van wijsheid,
zegt Jon Kabat-Zinn in zijn boek ‘Gezond leven met mindfulness’. Weten dat een vlinder zijn tijd nodig heeft om te ontpoppen, aanvaarden dat we niet alles onder controle kunnen hebben. Geduld oefenen brengt ons van doen naar zijn. Het herinnert ons eraan dat we onze momenten niet met activiteiten en denken hoeven op te vullen om ze waardevol te laten zijn. Niet toevallig zijn in deze tijd mensen ook snel geagiteerd en prikkelbaar. Geduld is het tegengif bij uitstek tegen irritatie. Grootmoeders raad om tot tien te tellen is nog altijd goud waard.
Mindfulness leert ons onze gevoelens te observeren en te aanvaarden zonder er direct op te reageren. De tijd die we krijgen door niet direct te reageren, geeft de gelegenheid om onze ervaring in perspectief te plaatsen en er op een meer gepaste wijze mee om te gaan. Dat is de stille kracht van geduld.
Het loont dus zeker de moeite om geduld te oefenen. Maar hoe doe je dat nu?
Eerst en vooral is het belangrijk te leren herkennen wanneer ongeduld opkomt. Dat kleine gevoel van wrevel of irritatie, een knagend gevoel iets te moeten doen, de tijd die plots een grotere rol opeist. We kunnen leren om meer aandacht te geven aan hoe dat precies aanvoelt door op een zo’n momenten bewust even een adempauze te nemen. Even inchecken bij jezelf, ‘wat gaat er door me heen, wat is het meest opvallende gevoel’. Jezelf centeren met enkele bewuste ademhalingen en je dan openstellen voor wat je voelt in je lichaam.
Als je je bewust bent van ongeduld, kan je dezelfde techniek toepassen die werkt bij allerlei onaangename gevoelens: kijk of je erbij kan blijven met je aandacht, of je ze kan verwelkomen in een grotere ruimte. Mij helpt het om die ruimte te visualiseren, te denken aan een oceaan, een open vlakte of een heldere hemel. Om mij van het gevoel dat dit opwekt te laten doordringen, een gevoel van ruimte. Daarin kan je moeilijke dingen laten zijn, zonder dat ze alles in je ervaring opvullen. Er is altijd nog ruimte rond. En dat voelt als een opluchting. Ook kinderen gebruiken doorgaans heel graag hun voorstellingsvermogen. Je kan dit dus heel goed samen met je kinderen doen. Een andere meditatie voor kinderen om inwendig ruimte te maken is ik ben een vogel. Jezelf voelen als een vogel die door de lucht klieft, geeft een gevoel van ruimte en vrijheid.
Lieve groeten, Koen.
Comments