Begin 2021 schreef ik deze reflecties voor Mimoki. Ze zijn een heel jaar blijven liggen en trokken deze week pas weer mijn aandacht. Ze waren nog niet klaar om gedeeld te worden, blijkbaar moest er eerst nog iets anders groeien. En vandaag is het zover, deze woorden zijn klaar om de wereld in te trekken, weliswaar vergezeld door de verhalen en acties die er doorheen het jaar verder uit gegroeid zijn.
“Wil je ook een beetje water zonder zoete troep, mama?” het klinkt alsof onze rollen zijn omgedraaid. Ik met mijn vlierbloesemsiroop die duidelijk niet wordt gewaardeerd door mijn zoontje en hij met een beker water in zijn hand en zijn step onder de voeten. Ik oefen keihard met loslaten in deze weken voor de school weer start. Het voelt goed en nodig. Het voelt alsof ik de groeispurtjes van mijn kinderen naar meer autonomie niet mag missen, hen op bepaalde momenten even geen ruimte mag ontnemen, zodat ze steeds dichter bij zichzelf kunnen komen en zichzelf vertrouwen. Af en toe, op een oncomfortabel moment, besef ik dat ik die groeiruimte misschien al veel te vaak heb ingedijkt, gestuurd, ingericht. Omdat het ook mijn gewoonte is geworden om zoveel mogelijk vast te houden en te controleren. Controleren om tegemoet te kunnen komen aan mijn eigen behoeften en verantwoordelijkheden, maar ook aan de verwachtingen van alle mogelijke instellingen en structuren die ons omringen en ons leven leiden: school, werk, verkeer, vrijetijdsbesteding, corona-regels, consumptie en allerlei administraties. Tegelijkertijd ben ik ook wel wat trots op mijn regelmatig afwijkende aanpak ten opzichte van deze buitenwereld. Door rustig mijn eigen grenzen te bepalen en ze met vuur én geduld te bewaken, door in vraag te stellen, in gesprek te gaan en door te weigeren om onze eigen fysieke en mentale gezondheid de grond in te (laten) boren om “een goed mens” te zijn. Vastgrijpen, loslaten, vastgepakt worden, je loswringen, liefdevol en krachtig de juiste bewegingen zoekend om steeds weer opnieuw te ontdekken wat vrijheid vandaag voor ons betekent. Wat een uitdaging om te blijven dansen op de aarde en surfen op de zee. Om verbindend leiderschap te beoefenen als mens, én om mijn kinderen zowel omkadering als ruimte te geven om hun eigen unieke leiderschap te ontdekken en te laten bloeien.
Nu, in het begin van 2022 deel ik graag het vervolg met jullie van wat vrijheid en het laten bloeien van leiderschap vandaag voor mij betekenen. Het is een nieuw en tegelijkertijd oud verhaal én een hoopvolle droom omgezet in actie. Je kunt het verhaal lezen in deze blog van mijn Resilience Movement die deze maand één jaar viert. En voor wie mee wil dromen: wees welkom om eens een kijkje te nemen in het project La Lucciola, een inspirerend en veelbelovend avontuur in Italië.
Mijn nieuwjaarswens voor jullie weerklinkt helder in mijn hart: moge jij en je kinderen dit jaar geraakt worden door de magie van jullie dromen, levensvuur en liefdevolle groei!
Ylva
