Fedde maar nét op tijd kunnen afzetten aan school maar met een groot gevoel van verbondenheid. Al steppend en fietsend op de zeedijk zijn we op weg naar school en plots valt Fedde met zijn step. Momenten van vrijheid en blijheid kunnen heel snel omslaan in verdriet. Na de valpartij zei Fedde dat hij echt niet meer naar school kan omdat hij zoveel pijn heeft. Ok, wat kun je dan doen? Zeggen dat het niet anders kan en dat we ons moeten haasten om op tijd te zijn of net 'onthaasten' en de emotie alle vrijheid geven. Ik kies voor het tweede. We zoeken zelfs een bankje waarop we samen tot rust kunnen komen. Fedde voor zijn verdriet en pijn en ik voor een adempauze want ik weet dat stressen over tijd ons niet helpt. Ik zeg dat hij nu even niet aan school moet denken maar hier zijn, samen met mij op dit bankje. Na 10 minuten volgt een diepe zucht bij hem.
Ik vraag aan Fedde of hij graag al wandelend of steppend verder wil. 'Even rustig wandelen en dan terug steppen', zegt hij. We laten ons zachtjes duwen door de wind om in alle zachtheid te landen op onze bestemming.
Veel vliegjes gevangen in één klap: een gezonde geest in een gezond lichaam, intens verdriet en gelukzaligheid beleefd, gecommuniceerd in stijl én op tijd op onze bestemming. Mooie start van de dag, toch?!
Sofie