Je gemoed is de zetel van je gevoelens, van je stemmingen. Gemoed komt van moed, moedig. Want het vraagt wel wat om te luisteren naar hoe je je echt voelt. En die gevoelens zitten daar ondertussen geduldig te wachten op die zetel, tot je aandacht ernaartoe gaat. Maar als het heel lang duurt, dan worden ze ook wel eens heel ongeduldig en groot, zo groot dat je ze niet meer kan negeren. Ge moet dan kijken. Als iets heel hard nodig is, als er een nood is, dan moet het. En als je voor jezelf en voor anderen wil kunnen zorgen, als je liefdevol wil zijn, dan is kijken naar je gevoelens best hard nodig. Het is vaak moedig om iets te doen wat heel hard nodig is, want misschien heb je er niet zo’n zin in, of is het spannend of onaangenaam. Zelf raak ik alleen wel wat in de war als iemand mij oplegt wat er dringend nodig is. Omdat ik dan geen tijd en ruimte heb om zelf te onderzoeken of het wel klopt. En ik wil kunnen voelen of het wel écht nodig is voor mij of voor de ander of voor ons allebei.
Tijdens mijn wandeling vandaag kom ik een bekende tegen op straat, die vraagt: “Hoe gaat het?”
“Oh, goed!” Antwoord ik snel en ik glimlach. De ander glimlacht ook en we gaan beiden verder op onze weg.
Verder wandelend voel ik dat ik toch niet helemaal eerlijk ben geweest. Eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed. Of tenminste niet vandaag. En toch antwoordde ik “oh goed”. Misschien om mijzelf en de ander gerust te stellen, om ons niet bezorgd te maken, om niet te hoeven stilstaan. Op zich geen probleem natuurlijk, het was misschien niet het juiste moment om aan een bekende die langsloopt en vriendelijk vraagt hoe het gaat, mijn beslommeringen te vertellen. “Zou ze het echt hebben willen weten, of had ik haar gestoord als ik had gezegd dat het niet zo goed ging?” vraag ik me nog af. Ik kijk naar de bomen om me heen, het water van de vijver, de lucht en een paar vogels die voorbij vliegen.
Het lijkt me niet meer nodig om verder over haar na te denken, ze is nu toch al weg, net als de vogels. Maar ik wil wel even stilstaan om naar mijn gemoed, mijn zetel te kijken. Welke gevoelens zitten daar? Ik zie verdriet, bezorgdheid, enthousiasme en opwinding, die waren er gisteren ook. En, hé, daar zitten eenzaamheid en angst. Ik schrik een beetje want de eenzaamheid is groter dan de rest en de angst zit er een beetje in elkaar gedoken, hulpeloos bij. Gelukkig heb ik vandaag tijd om verder te wandelen, om met zachte aandacht wat beter te luisteren naar wat zij mij willen vertellen, of naar hun stilte. En ik kijk er al naar uit om mijn kinderen deze namiddag weer te kunnen knuffelen als ze thuiskomen uit school. Om hen te vragen “hoe gaat het met je?”, en om dan samen, met onze gevoelens, te kunnen zitten in onze zetel.
Met veel liefs en warme eindejaarswensen,
Ylva
P.s. voor degenen die mij hier voor het eerst lezen en tegenkomen: ik ben nieuw in het Mimoki-team en ik woon in Anderlecht met mijn drie kinderen. Er is altijd iets te beleven bij ons of in mijn mooie voetgangersstraatje. Daarom staan er nu dozen in mijn raam zodat je aan de buitenkant een grote foto kan zien die deel is van een "raam-expositie". Er zijn ook heel wat Mindful- én Muzikale Momenten, want ik ben naast mama, mindfulnesstrainer en deep-democracy-trainer ook zangeres. Wie weet post ik de volgende keer ook een liedje voor jullie...
Om gevoelens nog meer een plekje te geven, ontworpen we een nieuw printblaadje. Om in te kleuren, al dan niet vanuit je zetel. Je vindt deze hier.
