Ik ben graag mama en zie Fedde ongelofelijk graag maar 'mama' zijn betekent voor mij zoveel meer. Het is ook je eigen grens aangeven, dingen doen die JIJ graag doet, terug het kleine meisje zijn, het ook allemaal even niet meer weten, geen blijf weten met al mijn emoties, niet altijd 'blij' moeten zijn, loslaten en vertrouwen dat het goed komt,... Overlaatst had ik wat keelpijn en ik wou wat slapen. Maar met een 4-jarige in huis is dit niet altijd evident en rusten mocht precies niet op mijn dagplanning staan 😏 Dat vond ik eigenlijk niet zo fijn en zei dat ook tegen Fedde. Ik zei dat ik nu luister naar mijn lichaam en het niet leuk is dat hij de hele tijd op mij springt. Het is mijn lichaam en ik bepaal hoever iemand mag gaan. Hij luistert maar begrijpt de boodschap (nu) nog niet helemaal. Maar als we dit kunnen meegeven naar later toe, dan is dat mooi. Als hij ziet en hoort dat ik mijn grens aangeef dan zal hij dat op latere momenten ook doen. Ook vind ik het fijn om te gaan lopen en als ik kan, ben ik weg. Vroeger voelde ik me hier schuldig over. Maar we willen toch niet dat ons kind denkt dat hij er ook ALTIJD voor anderen moet zijn? Zelfzorg kunnen we op jonge leeftijd zeker al meegeven. Ook is het oké om het even allemaal niet te weten en te antwoorden op vragen die er komen met: 'Ik weet het niet.' en dit zonder verdere uitleg. Want wat denken we vaak dat we altijd een uitleg moeten klaar hebben. En dit maakt ons soms wel moe... Of misschien zijn wij het die verwachten dat anderen een uitleg willen horen 🤔. Heel persoonlijk allemaal maar deze manier van denken en zijn als 'mens' en 'mama' is mijn manier van leven geworden. Het geeft me ruimte om ons kind bewust groot te brengen en er zoveel energie en voldoening uit te halen. En als ik twijfel aan mezelf of me toch even schuldig voel omdat ik bijvoorbeeld weer ben gaan lopen, dan zeg ik tegen mezelf de volgende woorden: 'Het mag!' 😃
コメント