Het was gisteren exact 1 jaar geleden dat ik mijn ukkie in mijn armen omsloot. 7 augustus 2019 is gemarkeerd als de meest magische dag van heel mijn leven. Gisteren herbeleefde ik de bevallingsdag van moment tot moment, en ik kon niet anders dan glimlachen.
De bevalling werd de avond ervoor zachtjes ingezet door verlies van de slijmprop en tijdens de nacht kreeg ik last van wat lijkt op menstruatiepijn. Ik had nog vrij goed geslapen maar checkte toch nog even in met de vroedvrouw in de ochtend. Ze bevestigde wat mijn buikgevoel al wist, het zou voor de komende dag of toch de dag nadien zijn. Mijn man roept meermaals van spanning en vreugde "we're gonna have a baby".
Het was wat vroeger dan verwacht. Ik dacht dat ik toch nog iets langer met mijn mooie bolle buik kon huppelen. En wat heb ik gehuppeld, niet letterlijk (of toch wel?). Mijn zwangerschap had gewoon niet mooier kunnen zijn en ik had genoten van het leven in mij. Maar, het einde was dus in zicht. Eindelijk kon ik dit mensje waar we zo op hadden gewacht omarmen en tegelijk nam ik ook afscheid van een leven zonder een kind, een leven waar ik ook erg van genoten heb. Ik wreef over mijn buik, "kom maar, ik ben klaar voor je."
De eerste weeën meldden zich zacht, om in heftigheid toe te nemen. We maakten het ons zo gezellig mogelijk thuis, want daarop had ik me ingesteld, een thuisbevalling in alle comfort en zachtheid. Met elke weegolf, nam mijn lichaam het stilaan over. En ik gaf me in alle vertrouwen er aan over. Duizenden vrouwen zijn me immers voor gegaan. En zo was het ook, mijn lichaam wist precies wat het moest doen. Het initieerde helemaal vanzelf bewegingen waarvan de vroedvrouw zachtjes op de achtergrond bevestigde dat dit goed was. Ik leek meer een getuige vol verwondering. Meer en meer kwam ik in een bepaalde roes en tussendoor maakte ik contact met mijn omgeving "ok, die hebben we ook weer gehad, weer een stapje dichter". Zonder enig besef van tijd, gingen enkele uren zo voorbij. Het was nu ver in de namiddag, wanneer ik toch besloot om ook even in bad de weeën op te vangen. En daar, terwijl mijn man water over mijn rug liet stromen voelde en hoorde ik "ploef"; het water was eindelijk gebroken.
Intuïtief ging ik terug uit het bad en de persweeën volgden meteen. Mijn rol als getuige werd resoluut ingenomen door de oervrouw in mij. Ik stond versteld van haar. Ze zette me in mijn kracht om doorheen de pijn, wee na wee, onze kleine vriend te begeleiden. En daar kwam hij dan, op slag verliefd.
Nadien stopte de tijd. We maakten in alle rust huid op huid kennis met elkaar. Versteld, van hoe een vrouwenlijf niet alleen een mensje kan ontwikkelen, maar ook de meest essentiële voedingsstoffen kan aanmaken met haar borsten. Whoaw, wat heeft dat lijf dat goed gedaan, en whoaw, wat heb jij dat ontzettend goed gedaan jongeman!
De kraamtijd was intens. Al het vertrouwen dat ik had, leek plaats te ruimen voor ontzettend veel onzekerheid. Ik wilde alles aftoetsen aan de normaalheid der dingen. Daarbovenop werden niet-behulpzame verwachtingspatronen vanuit de omgeving en de maatschappij kristalhelder. Verwachtingen en patronen van hoe een baby hoort te slapen, hoe te troosten, hoe te voeden, ... . Mijn hartstem ging in rebellie en mijn hoofd zocht krampachtig naar nieuwe ideeën over ouderschap. En die vond ik gelukkig in natuurlijk ouderschap en in attachment parenting. Tot op het moment mijn hoofd en hart in verbinding stonden, was zelfcompassie mijn metgezel. Dat was mijn geschenk aan mezelf, mijn lichaam, de oervrouw, mijn lief klein mooi mensje.
Inmiddels een jaar verder - dan weer wankel, dan weer sterker dan ooit - telkens opnieuw uitgedaagd in hoe ik deze bijzondere rol als mama wil invullen, blijven mindfulness en zelfcompassie mijn bronnen om me te verbinden met mijn kind en met mezelf.
Hoe was jouw bevalling en kraamtijd?
Liefs,
Lydia
