Zalig zo een weekje in alle rust doorbrengen midden in de natuur. Dat kon ik onlangs ervaren. Alle zorgen ver weg. Slapen ging als vanzelf. Alles was in orde.
Toen ik daarna ’s avonds thuiskwam dacht ik: "toch nog even berichten checken. Misschien zijn er dringende zaken." Na een kopje thee, ging ik het bed in en slapen. Maar na een uurtje of twee werd ik wakker en plots schoot er van alles in mijn hoofd. "Waarom heeft die nu nog niet geantwoord op mijn mail? Hoe gaat dat nu in orde komen? En dat, hoe moet ik daarmee verder? Wat kan ik nog doen om het vlotter te laten lopen? Ach maak je toch niet druk! Dat zijn allemaal kleine dingen." Voor ik het wist, was ik dus klaarwakker. En begon ik cirkeltjes te draaien, zowel in mijn bed als in mijn hoofd. Piekuur daarboven.
"Allé Koen, nu ga je een week de stilte opzoeken en het eerste wat je thuis doet is beginnen piekeren. Hoe is dat nu mogelijk! Heeft dat dan niets opgebracht?"
Even het bed uit om rond te wandelen.
Hé ja, wees eens mindful!
OK, voeten op de grond. Even bewust ademen.
Wat voel ik in mijn lichaam?
Er is onrust, ja dat wist ik al!
Nog verder kijken.
Hier in mijn borst is een vaag gevoel dat ik herken. Onzekerheid dat is het. Een oude bekende. Een vage, sluimerende angst, het gevoel niet alles onder controle te hebben. Ja dat is het.
Daar komen al die gedachten vandaan. Die gedachten zijn maar blabla.
Laat ik met mijn aandacht naar dat gevoel gaan. Ja ik ken je angst, ik weet dat je er bent.
Maar er is ook nog zoveel meer, zoveel dat wel goed loopt, zoveel fijne dingen. Kom maar hier onzekerheid, ik zal goed voor je zorgen.
Zachtjes sla ik mijn armen rond mezelf en wieg een beetje heen en weer. Na een tijdje voel ik hoe het wat benepen gevoel in mijn borst plaats maakt voor warmte. Het is goed zo Koen. Ik voel de adem zakken en rustiger worden. De rest van het lichaam wordt ook rustiger. Ik kan het nu loslaten. Tijd om terug in bed te kruipen en te genieten van rust.
Als we onzeker zijn, hebben we nood aan veiligheid en geborgenheid. Vriendelijkheid voor jezelf is het middel om daarvoor te zorgen.
Ook kinderen piekeren.
Dan is het goed dat je dat als ouder opmerkt en ook erkent dat het lastig is voor ze. Je kan je kind vragen om zijn of haar aandacht naar de buik te brengen, je hand erop leggen en samen de adem volgen. Zo gaat de aandacht weg uit het hoofd en staan de gedachten minder centraal.
Daarna kan je je kind vragen om naar het gevoel te kijken dat daarbinnen zit en er lief en vriendelijk voor te zijn. Vanuit een compassievolle houding kan je zelfcompassie bij je kind stimuleren.
Lieve groeten, Koen.