Wat mij meer vertrouwen in het ouderschap gaf, is het feit dat ik niet steeds dé oplossing moet geven aan mijn kind. Een paar dagen geleden was het afscheidsfeest in de leefgroep van de kinderen waar ik werk. Ik had gezegd tegen Fedde dat hij mee kon maar door beroepsgeheim kon dit niet. Wist ik niet en had het natuurlijk beloofd 😏.
Fedde was helemaal over zijn toeren toen hij hoorde dat hij niet mee mocht. Huilen, zeggen dat hij mij zou missen,... Niet leuk maar het kon niet anders. Ik kon niet veel doen dan er zijn voor zijn teleurstelling. Hij heeft het heel moeilijk met veranderingen, net zoals ik en hij zal hier zijn eigen draai moeten in vinden. Wat ik kan doen, is hem hierin begeleiden door zijn lastige gevoelens welkom te heten want ja, ze horen ook bij het leven. Tuurlijk vind ik het niet fijn om mijn kind verdrietig te zien en horen maar zeggen dat hij niet hoeft te huilen komt een beetje op hetzelfde neer als zeggen dat hij het niet moeilijk mag hebben. Dus ik laat hem huilen...
MAAR niet alleen want ik ben de schouder die samen met hem op weg gaat...
Liefs Sofie