Onlangs hoorde ik een mooi gedicht van Kahlil Gibran. Ik probeerde ze te vinden op het internet, maar helaas, ik vond deze niet terug. Wat ik wel vond, was dit fragment dat hij over kinderen schreef. Ook hier werd ik erg door geraakt.
We hebben vaak beelden van onze kinderen - van hoe ze horen te zijn - maar de realiteit is vaak anders. In plaats van hen te duwen in ons perfect plaatje, kunnen we hen ook eren. Volgens mij schuilt dan ook de grootste opvoedingsopdracht in hen te zien en te horen om wie ze zijn. Wellicht pas mogelijk als je ook jezelf ziet en hoort - jezelf eert mét je imperfecties.
Het is diezelfde onvoorwaardelijke liefde dat ons toelaat nu eenmaal mens te zijn.
Over kinderen
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
- Kahlil Gibran -
