Na maanden (of zelfs jaren) dromen van je kleintje, is ie er. Een mini-mensje in je armen en je belooft daar ter plekke dat je hem/haar voor eeuwig zal koesteren. Vanuit je idealen, waarden en normen heb je - al dan niet bewust - een beeld gevormd van wie je wilt zijn als ouder. Nog niet beseffende of dit wel helemaal zou matchen met je kind. Er komt immers geen handleiding bij de geboorte en het is dag per dag, moment per moment, kennis maken met je kind en daarop afstemmen. Of het nu een baby is of al een groter kind, als ouder word je uitgedaagd en op de proef gesteld. Je voelt je ongetwijfeld geregeld (of vaak) onzeker. Je vraagt je af of je het wel goed doet. En dit gevoel wordt vaak alleen maar versterkt door goed bedoeld advies, die je helaas verder weg brengt van je hartstem.
In mindful ouderschap stop je even, al is het maar met één ademteug. Je stemt even af met het huidige moment zodat je vanuit een frisse blik responsief kan antwoorden op jouw en op jouw kindje zijn behoeften. In dit moment, maak je opnieuw contact met je waarden. "Responsief antwoorden op het kind" , ja dat leest wel lekker, maar hoe je dat precies doet, blijft ondanks helderheid soms toch nog een raadsel. Het wordt dan weleens een heel geploeter.
In ouderschap met zelfcompassie adem je nog eens. Je realiseert je dat je heus niet de enige ploeterende ouder bent op deze aardbol. Je realiseert je ook dat dit er nu eenmaal bij hoort.
Door alle liefde voor je kindje, ben je immers erg kwetsbaar. Je hiervoor open stellen, zet jou in je kracht.
Zo ontspan maar lekker en neem vanuit deze ruimte uiterst liefdevol je (innerlijk) kind in je armen.
Het komt goed. Het is goed. Het is kijken, vol met wonder, naar hoe jouw unieke ouder-kindkoppel zich ontplooit. Laten we maar gezellig liefdevol voortploeteren.
Alle liefs,
Lydia
